ای دل ســرمـسـت ، کجــا مـی‌پـری؟
بـزم تـو کـو؟ بـاده کجــا می‌خوری؟
مـایهٔ هـر نـقـش و تـرا نـقــش ، نــی
دایـهٔ هـر جـان و تـو از جـان ، بـری
صـد مـثـل و نـام و لـقـب گـفـتـمت
بـرتـری از نـام و لـقـب ، بـرتـری
چـون که ترا در دو جهـان خانه نیست
هــر نفســی رخـت کـجـا مــی‌بـری؟
نـقـد تـرا بـردم مـــن پـیـش عــقـل
گفتم: « قیمت کـُـنش ای جوهـری
صــیر فــی نـقـد مـعـانـی تـــوی
ســرمه کـش دیدهٔ هـــر نـاظـری »
گفت: « چــه دانم ببـرش پیـش عــشـق
عـــشـــق بـُـود نـقـد تـرا مــشــتـری »
چـــون بـه ســر کــوچهٔ عــشـق آمدیـم
دل بـشـد و مــن بــشـدم بــــر ســــری!
شاعر: مولوی
- ۹۱/۱۲/۰۳