از غــــم دوست، در این میکده فــــریاد کشم داد رس نیست کـه در هجر رخش داد کشم
داد و بیــــداد که در محفل مــــا رندى نیست کــــه بــــرش شکوه بــرم، داد ز بیداد کشم
شادیــــم داد، غمم داد و جفـــــــــا داد و وفا بــا صفـــا مـــنّت آن را کـه به من داد، کشم
عـــــاشقم، عــــاشق روى تو، نه چیز دگرى بــــار هجــــــران و وصالت به دل شاد، کشم
در غمت اى گل وحشىِ من، اى خسرو من جــــور مجنــــون ببـــــرم، تیشه فرهاد کشم
مُـــــردم از زنـــدگىِ بى تو که با من هستى طــــرفه ســرّى است که باید برِ استاد کشم
سالهــــا مـــــى گــــــذرد، حادثه ها مى آید انتظـــــار فـــــــرج از نیمـــــه خــــــرداد کشم
«امام خمینی»
- ۹۱/۰۸/۱۲